Teichelmann's B&B, Hokitika

We gaan op weg naar Hokitika. Omdat het de afstand niet zo groot is, 130 km., besluiten we een aantal plaatsen te bezzoeken. De eerste stop is in Ross waar vroeger goud werd gewonnen. Jack Golddigger kocht in 1886 een pikhouweel en tot zijn verrassing was het alles goud wat er blonk. Nee zo gemakkelijk was het niet, maar er werd wel goud gevonden. Het kleine plaatsje groeide van 250 inwoners naar 3000. Goud werd er gevonden, de grootste klomp woog 3,1 kg, maar het was voor vele diggers noeste arbeid voor een karig bestaan. Omdat er voor de goudwinning ook veel water nodig is gingen een aantal zoekers over op het leveren van water. Zij verdienden hiermee meer geld dan vele goudzoekers. Er stonden nog diverse gebouwen uit die tijd die volgens die waren ingericht zoals men toen leefde. Er is tot 2003 naar goud gezocht en is er toen mee gestopt. Er wordt echet vermoed dat er onder het dorp een goudlaag ligt. Om dat te winnen zal men het dorp moeten vernietigen.
De tweede stop is iets buiten Hokitika en heet de Hokitika Gorge. Het water van de rivier kleurt turqoise en tegen de groene kleuren van het omringede bos is dit een schitterend gezicht. Er is een mooi wandelpad door het bos en langs de rotsen uitgezet en via een wiebelige hangbrug kom je bij het eindpunt aan.
Rond 15:00 uur komen we bij de B&B aan. Het huis ademt historie uit en de inrichting is oud engels.De gastheer en vrouw, Brian en Francis, ontvangen ons allerhartelijkst. Zij maken echt werk van hoe gasten te ontvangen. Het is aan een kant jammer dat we hier maar 1 nacht verblijven.Als we onze koffers in de slaapkamers hebben gezet worden we uitgenodigd voor een kop koffie in de tuin. We zitten mooi aan en even later komt er nog een engels stel bij die ook een overnachting hebben geboekt.
Na een wandeling over het strand gebruiken we de maaltijd in "Stumpers", op aanbeveling van Brian. We hebben tegoedbonnen voor een glas wijn meegekregen en die is derhalve gratis. De maaltijd laat ons goed smaken en voldaan keren we naar de B&B terug. In de avonduren drinken we nog een glaasje port van het huisen blijkt Brian op zijn praatstoel te zitten. Hij weet ons vele wetenswaardigheden te vertellen.
De volgende ochtend zijn we om 07:00 uur op. Er wacht ons een lange rit van bijna 400 km. naar Kakoura. Maar eerst schuiven aan het voortreffelijke ontbijt aan. Wederom blijkt de gastvrijheid van Brian en Francis weer geweldig. Ze bakt voor iedereen twee eieren op een speciale manier, maar bijzonder smaakvol. Er blijkt gisteravond ook nog een schot te zijn gearriveerd die in Nieuw Zeeland is om te skydiven. Een aleuke vent, maar je moet goed luisteren om zijn accent te verstaan.
we hebben een goede bodem gelegd voor de rit naar Kakoura. We hebben besloten over de Lewis pas te gaan en de laatste 100 km de inland route te nemen. Het weer is heel anders dan gister. Toen was het ruim 20 graden, we vertrekken met 15 graden en een miezerige regen. Dit blijkt voor vandaag de hoogste temperatuur, want in de bergen zakt de temperatuur naar 11 graden. Om te rijden niet verkeerd, maar het regenachtige weer maakt de long and winding road inspannend.
We steken op in Springs Junction en net als we de eetgelegenheid binnengaan om een koppie te halen stopt een auto met een Nederlands stel die we al eerder bij de jetboat zijn tegengekomen. Ook zij zijn op weg naar Kakoura.De tweede stop is in een klein plaatsje genaamd Waiau. De plaatselijke eetgelegenheid blijkt vol te zitten met Amerikanen die Nieuw Zeeland per fiets afleggen. Alleen vandaag niet(misschien ook wel andere dagen) vanwege het regenachtige weer. Ze rijden met twee bussen met daarachter een aanhanger waar de fietsen op staan. Vriendelijk maken een aantal plaats om ruimte voor ons te maken. De bediende is bijna overwerkt, kennelijk niet gewend aan een grote groep die eten besteld. Dat blijkt als Margret wil afrekenen, ze dacht dat dit al gebeurd is.
De laatste 70 km. is de weg nog meer winding dan ze al was, maar veilig en wel komen we op de Surfwatch Getaway Cottages aan waar we in de Bamboo Hideaway worden ondergebracht. Een schitterende accomodatie. Van de andere huizen is niets te zien, die liggen verscholen in de rijk en mooi aangelegde tuin. Morgen wordt het vroeg opstaan want dan moeten we om 08:05 uur bij de verzamelplaats voor de dolphin encounter zijn. Arie, Nel en Margret gaan alleen kijken, zelf ga ik met de, in hun natuurlijke omgeving levende dusky dolfijnen, zwemmen. Het zal echter enigszins anders lopen. Maar dat schrijf ik in het volgende verslag.