Glennfern Villas, Franz Josef Glacier

Zondag 10 januari verlaten we rond een of 10 de Mt Maude Lodge. Het was een aangenaam verblijf, maar er wacht ons weer een nieuwe bestemming. Voor een gedeelte rijden we hetzelfde traject als gister. Na een 50 minuten passeren we Makarora, waar we gister o.a. met de jetboat over de rivier scheerden. We gaan richting de Haast pass. Deze pass is vernoemd naar een Oosterrijkse ontdekkingsreiziger die eind 1800 leefde en veel voor deze omgeving heeft betekend. Hij heeft o.a de Franz Jozef Glacier naar de Oostenijkse keizer vernoemd. De Haast pass is een uitgestrekt gebied door een dicht begroeid regenwoud waar de bomen, varens en andere vegetatie de berghellingen bedekken. De hogere bergketens zijn met sneeuw bedekt. Werkelijk een imposant gezicht. Als we de pass over zijn getrokken komen we langs de westkust te rijden. Af en toe zijn de ruige golven van Tasmanzee te zien, meestentijds rijden we tussen de uitlopers van het regenwoud door. Ondanks dat we uit de bergen zijn is de weg op en neergaand. Een long and winding road. We steken op in Fox Glacier, 25 km voor de eindbestemming voor vandaag. Op Pategonië na komt het nergens op deze aardbol voor dat er naast een regenwoud twee gletsjers liggen. De Fox Glacier(gletsjer) laten we voor wat het is, morgen gaan we wel naar de Franz Jozef Glacier.
Het laatste stukje van 25 km. leggen we in ruim een half uur af. Glenfern Villas ligt net bij het plaatje Franz Josef. Het is een park met 11 huisjes waar wij er dus een van betrekken. Het ziet er netjes uit, maar het is het minste verblijf tot nu toe. En dan is dit ook verre van slecht. Als we uit het raam kijken dan zien we de met sneeuw bedekte bergen liggen. Regelmatig zien we helicopters opstijgen en weer dalen. Zij vervoeren mensen die de besneeuwde bergtoppen en de gletjes van heel dichtbij willen bekijken.
Na een goede nachtrust, de bedden zijn tot nu toe meer dan voortreffelijk, besluiten we na het ontbijt eerst een kijkje bij de Franz Josef Glacier te nemen. Om er redelijk dicht in de buurt te komen kan je er met een wandeling van 1,5 uur een goede indruk van krijgen. We zijn niet de enige die dezelfde plannen hebben gemaakt, het parkeerterrein staat behoorlijk vol. Het is grappig dat je soms dezefde mensen weer tegenkomt. Op de Doubtful Sound kwamen we een frans stel tegen die we onderweg naar Franz Josef ook weer tegenkwamen. Op weg naar de gletsjer lopen we ze weer tegen het lijf. Hetzelfde met twee echtparen uit brabant. Eerst kwamen ze tegen op het vligveld van Christchurch, later op de Doubtful Sound en op de terugtocht van de gletsjer komen we ze weer tegen. We vermoeden dat dit niet de laatste keer zal zijn, hoewel zij op andere locaties zijn ondergebracht als wij.
In de middag wacht ons een vistocht op Lake Mapourika, net buiten Franz Jozef. De skipper is nog niet zo lang geleden voor zichzelf begonnen en weet ons te vertellen dat dit het op een na diepste meer van Nieuw Zeeland is. Het is een aardige vent die voor ons de visvergunning heeft geregeld en we kunnen gebruik maken van vier hengels. In het meer zwemt voornamelijk zalm en forel. Er is altijd zalm in het meer aanwezig, maar over een paar maanden zullen de meeste zalmen weer vanuit de Tasmanzee de rivier opzwemmen om uiteindelijk in het meer te paaien. Deze zalmen hebben het echter makkelijker dan degene die de rivier in British Columbia(Canada) opzwemmen. Hier staan geen beren aan de kant om ze te vangen.
Het meer is omzoomt door dichtbegroeid regenwoud. Er komen herten en possums in voor. Beide uitheemse diersoorten die hier bijna een plaag zijn. Vooral de possum is een bedr3iging voor de kiwi's. Het schijnt dat er nog maar zo'n 400 kiwi's in het wild voorkomen.
Arie en ik vangen ieder een forel. De skipper wil graag een foto van de forel die ik gevangen heb, het schijnt de grootste te zijn die er op zijn boot is gevangen. Hij zal moeten wachten tot we thuis zijn want de foto is kwa bestand te groot om te mailen. We zijn vergeten ook een foto met de smartphone te maken. Al met al beleven we een pracht dag die we met een aantal spelletjes keezen afsluiten. Deze keer weten de dames te winnen, hoewel het moeilijk zou zijn om met het geluk dat ze hadden te verliezen. Onze revanche zal zoet zijn. Morgen gaan we richting Hokitika. Dit is een redelijk korte rit van 130 km. Als we voor het slapen gaan de tv nog aanzetten krijgen we mee dat David Bowie zijn laatste adem heeft uitgeblazen.